سفارش هاى مذهبى در زمینه ى تغذیه ى دوران باردارى، تنها ناظر به جنبه ى بهداشتى نیست; بلکه تأثیرات روانى و اخلاقى بر کودک را هم در بر مى گیرد; مثلا خوردن خربزه در هوش و زیبایى و خوش اخلاقى کودک، بِهْ و انار در شفافیت پوست، خرما به خصوص در ماه هاى آخر باردارى، در بردبارى و خوش خلقى و شیر در رشد و استخوان بندى جنین مؤثر است.[1]
امام رضا ـ علیه السّلام ـ درباره ى تأثیر شیر در این دوران مى فرماید:
«أَطْعِمُوا حَبالاکُمْ ذَکَرَ اللُّبانِ فَإِنْ یَکُ فِى بَطْنِها غُلامٌ خَرَجَ ذَکِىَّ الْقَلْبِ عالِماً شُجاعاً وَ إِنْ تَکُ جارِیَةٌ حَسُنَ خَلْقُها وَ خُلُقُها...»[2]
به همسران باردار خود کُندر نر بنوشانید که اگر فرزندش پسر باشد، فردى با تقوا، سالم و شجاع و اگر دختر باشد، اخلاق و اندامش زیبا خواهد شد...
یکی از دوران هایی که مادر تأثیر مستقیم جسمى بر فرزندش دارد، زمان شیرخوارگى است. این دوران ـ که باید حداقل بیست و یک ماه و حداکثر بیست و چهار ماه باشد ـ براى مادر و فرزند بسیار حسّاس است; زیرا از جهت جسمى، رشد بخش هاى مختلف اندام کودک ادامه مى یابد و به تدریج کامل مى شود و از جهت روانى نیز آثار خاصّ خود را بر طرفین دارد که به آن اشاره خواهد شد.
امام صادق ـ علیه السّلام ـ در مورد مدّت شیردهى مى فرماید:
«أَلرَّضاعُ واحِدٌ وَ عِشْرُونَ شَهْراً فَما نَقَصَ فَهُوَ جَوْرٌ عَلَى الصَّبِىِّ.»[3]
دوره ى شیر دهى حداقل بیست و یک ماه است و هر مقدار ]از این[ کمتر باشد، ظلم بر کودک است.
همچنین امام على ـ علیه السّلام ـ درباره ى شیر مادر مى فرماید:
«ما مِنْ لَبَن یُرْضَعُ بِهِ الصَّبِىُّ أَعْظَمَ بَرَکَةً عَلَیْهِ مِنْ لَبَنِ أُمِّهِ.»[4]
هیچ شیرى براى فرزند با برکت تر از شیر مادرش نیست.
[1]. کافى، ج 6، ص 22.
[2]. کافى، ج 6، ص 23.
[3]. کافى، ج 6، ص 40.
[4]. کافى، ج 6، ص 40.
امام رضا ـ علیه السّلام ـ درباره ى تأثیر شیر در این دوران مى فرماید:
«أَطْعِمُوا حَبالاکُمْ ذَکَرَ اللُّبانِ فَإِنْ یَکُ فِى بَطْنِها غُلامٌ خَرَجَ ذَکِىَّ الْقَلْبِ عالِماً شُجاعاً وَ إِنْ تَکُ جارِیَةٌ حَسُنَ خَلْقُها وَ خُلُقُها...»[2]
به همسران باردار خود کُندر نر بنوشانید که اگر فرزندش پسر باشد، فردى با تقوا، سالم و شجاع و اگر دختر باشد، اخلاق و اندامش زیبا خواهد شد...
یکی از دوران هایی که مادر تأثیر مستقیم جسمى بر فرزندش دارد، زمان شیرخوارگى است. این دوران ـ که باید حداقل بیست و یک ماه و حداکثر بیست و چهار ماه باشد ـ براى مادر و فرزند بسیار حسّاس است; زیرا از جهت جسمى، رشد بخش هاى مختلف اندام کودک ادامه مى یابد و به تدریج کامل مى شود و از جهت روانى نیز آثار خاصّ خود را بر طرفین دارد که به آن اشاره خواهد شد.
امام صادق ـ علیه السّلام ـ در مورد مدّت شیردهى مى فرماید:
«أَلرَّضاعُ واحِدٌ وَ عِشْرُونَ شَهْراً فَما نَقَصَ فَهُوَ جَوْرٌ عَلَى الصَّبِىِّ.»[3]
دوره ى شیر دهى حداقل بیست و یک ماه است و هر مقدار ]از این[ کمتر باشد، ظلم بر کودک است.
همچنین امام على ـ علیه السّلام ـ درباره ى شیر مادر مى فرماید:
«ما مِنْ لَبَن یُرْضَعُ بِهِ الصَّبِىُّ أَعْظَمَ بَرَکَةً عَلَیْهِ مِنْ لَبَنِ أُمِّهِ.»[4]
هیچ شیرى براى فرزند با برکت تر از شیر مادرش نیست.
[1]. کافى، ج 6، ص 22.
[2]. کافى، ج 6، ص 23.
[3]. کافى، ج 6، ص 40.
[4]. کافى، ج 6، ص 40.
